Płyta HDF nie jest powszechnym materiałem do produkcji różnych elementów meblowych, typu drzwiczki szafek czy fronty szuflad. Jednak jest to naprawdę świetna alternatywa dla litego drewna, które choć wygląda pięknie, to cały czas “pracuje”, czyli kurczy się i rozkurcza pod wpływem wielu różnych czynników (takich jak na przykład wilgoć czy temperatura). Płyta HDF okazać się nawet najlepszym wyborem podczas remontu całego domu czy mieszkania.
Płyta HDF (z angielskiego High Density Fiberboard) to produkt drewniany, drewnopochodny, który składa się z włókien drzewnych wyekstrahowanych z wiórów i odpadów drzewnych (przeważnie pochodzących z drzew iglastych), które w produkcji łączone są ze sobą przy pomocy specjalistycznego kleju. Mieszankę poddaje się ogromnemu ciśnieniu i bardzo wysokiej temperaturze. W kategorii drewna konstrukcyjnego, płyta HDF plasuje się znacznie wyżej niż płyta MDF czy sklejka.
Płyta HDF jest stosunkowo bardzo cienką płytą (jej typowa grubość to od 3 do 8 milimetrów), często jest również dostarczana z perforacją. Oznacza to, że płyta ta jest całkowicie nieodpowiednia jako podłoże do tworzenia listew wewnętrznych. Mimo to płyta HDF jest powszechnie używana jako tak zwana podkładka pod meble.
Panele HDF są dostępne na rynku w następujących szerokościach: 48″, 49″, 60″ i 61″ oraz takich długościach jak: 73″, 96″, 97″, 109″ i 121″. Różne długości i ich szerokości są produkowane w różnych grubościach lub cienkościach: 3/32″, 7/64″, 1/8″, 5/32″, 3/16″, 13/64″, 15/64″, 1/4″, 23/64″ i 3/8″. W wymiarach tych występują niewielkie różnice wynikające z zależności od producenta.
Istnieją dwa procesy, w których produkowane są płyty HDF. Pierwszą metodą jest proces mokry, natomiast drugą – suchy. W procesie mokrym (który zwany jest również tak zwaną metodą masońską), zazwyczaj jedna powierzchnia jest teksturowana, a druga gładka. Natomiast w procesie suchym zawsze produkowany jest Masonite, a obie powierzchnie są gładkie. Procesy (zarówno suchy, jak i mokry) opierają się na klejach na bazie żywicy fenolowo-formaldehydowej (PF) lub mocznikowo-formaldehydowej (UF).
Płyta pilśniowa o dużej gęstości (jaką jest płyta HDF) ma swoje wady i zalety. Sposób, w jaki jest używana, zazwyczaj określa niektóre z nich. Płyta HDF ma na przykład stałą gęstość na całej powierzchni, więc nie posiada żadnych miękkich miejsc. Może być za to łatwo formowana do różnych celów – teksturowane poszycia drzwi, podłogi, czy szafki.
Płyta HDF jest także całkiem przystępna cenowo – droższa niż MDF, ale tańsza niż inne płyty panelowe i prawdziwe drewno. Ma też gładkie wykończenie, które można łatwo pomalować i do którego farba bardzo dobrze przylega.